“Ik was mijn enige kapper”

Camila kwam in 2015 voor het eerst naar Nederland, als au-pair. Ze ging regelmatig terug naar haar thuisland Brazilië. Een tijd later werd ze verliefd op een Belg en werd Gent haar nieuwe thuis.  In Brazilië was ze gewoon geraakt aan pijnlijke stijltangen, ongezonde chemische producten – en de ogen van een kritische gemeenschap wanneer haar krullen zich toch weigerden te plooien. Ze vertelt hoe ze tijdens de vele passages overzee leerde om trots te zijn op haar achtergrond en de fysieke kenmerken daarvan. Dat gevoel van ‘jezelf kunnen zijn’, de durf naar voor te treden zonder schaamte over wie je bent en hoe je eruit ziet, stuwt ook deze podcast. Een opsteker voor alle vrouwen. En mannen!

“Als de zon ondergaat, dan komen de sterren”

Bardia kwam in 2011 naar België. In Iran vroeg een leerkracht hem ooit ‘wat zou je willen zijn als je geen mens zou zijn?’. Zijn antwoord: ‘een vogel’. Vrij zijn bleek echter ook in België niet vanzelfsprekend. Hij vertelt over de fysieke en mentale muren om hem heen, maar ook over de steun en toeverlaat die hij van anderen kreeg. Deze podcast is zijn dankbetuiging, voor het dagelijkse boterhammenpakket aan zijn deur, voor de humor wanneer het leven hard is, voor de klimlessen die hem er letterlijk en figuurlijk bovenop hielpen. Zijn podcast getuigt van een grenzeloze veerkracht, een bron van inspiratie waar we als luisteraar hem dankbaar voor zijn!

“Ik heb haar gevonden omdat ik slim ben.”

Khaled kwam in 2017 naar België, uit Syrië. Hij vertelt over zijn ontmoeting met Karin en hoe zij hem haar Gent leert kennen – de bossen, de rollende r, de Vlaamse keuken. Karin deelt de micro met hem en vol plezier vertelt ze over de jongeman die ook haar wereld opent. De kruidige koffie met kardemon en de discussies over religie. Maar ook het nieuws uit Syrië dat haar plots zoveel dieper raakt, en waar Khaled in zijn poëzie over schrijft. Hoewel de oorlog niet weg is uit hun verhaal, is het de toekomst die hen bindt. Ze leren en maken plezier, met een aanstekelijkheid die ook in de podcast doorklinkt. Een warm pleidooi om ook mee te doen aan Samen Gentenaar!

“En dan begreep ik wat ik moest doen!”

Arifa Bashir kwam in 2013 naar België. Haar ontmoetingen met de buurvrouw lopen aanvankelijk ongemakkelijk. Ze voelde zich geviseerd door de oudere vrouw maar ook onmachtig om weerwoord te bieden.
Maar ze broedt op een plan! Een plan om haar buurvrouw tegemoet te treden en om contact te maken.Enigszins onverwachts worden ze vriendinnen. Op die manier is Arifa’s verhaal een warm pleidooi om contact te durven maken, voor alle partijen. En om niet bang te zijn om ‘die nieuwe taal’, het Nederlands, te spreken, iets wat Arifa trouwens vol kracht doet in deze aflevering!

“Meer artsen van andere origine zien, dat zou de max zijn voor mij!”

Fatou kwam in 2010 naar België. Ze kwam met een bang hart: in Senegal werkte ze als arts en het risico haar carrière op het spel te zetten was niet irreëel. Ze vertelt over haar parcours om haar ambitie ook in Vlaanderen waar te maken: hoe ze de laatste drie jaar van haar opleiding hier hervatte, zich het vakjargon in een nieuwe taal, het Nederlands, eigen maakte, het ongemak om als mama tussen de jonge studenten in de aula plaats te nemen. Er waren momenten dat ze bijna de moed verloor maar toch hield ze vol – ook wanneer ze tijdens stages, vormingen… herhaaldelijk stereotyperend bejegend werd. Zonder confrontaties uit te weg te gaan bleef ze zichzelf aanmoedigen er ‘iets positief van te maken’, met een aanstekelijke energie die ook in deze aflevering zijn expressie vindt.